Siyah beyaz geçmişimin, renkli tek sayfası…
Güneş batmak üzereydi. Havaya saçılan kırmızı ve turuncu renkler hala gözlerimi kamaştırıyordu. Yemyeşil çimenlikte koşuşturan kardeşim Beatrix ile çocukluğunu hiç kaybetmemiş olan babam James göz ucuyla ne yaptığıma bakıyorlardı. Sanki hiç fark etmemişim gibi! Ne yapmamamı bekliyorlardı? Daha önceki gibi kaçıp, saklanmamı mı? Veya çantamda bir şırınga bulundurup, görmedikleri bir anda intihara teşebbüs etmemi mi? Hayır, işte bunu bir daha asla yapmazdım.
Üzerime oturan tek elbise ile paslanmış, demir salıncaktaydım. Elimde eskimiş bir deftere bir şeyler karalıyordum. Aslında ne yazdığımın bile farkında değildim. Sadece yazıyordum işte. Son günlerde bir şeyler yemediğim için zaten zayıf olan bedenim sağlığını hepten kaybetmişti. On dört yaşında aldığım ve o zaman en sevdiğim elbisem üzerime uyuyordu. Tabi artık daha uzun olduğum için dizimin biraz daha üstünde kalıyordu. Ve bu sıcak yaz gününde neredeyse herkesin bronz görünümlü güzel tenlerinin yanı sıra hiçbir zaman yanmadığım bembeyaz bacaklarım fazlasıyla dikkat çekiyordu. Ne kadar güzel bir durum!
Aslına bakarsanız fildişi tenimin dışında gayet normal göründüğüme bahse varım. Kahverengi, hafif dalgalı saçlarım omzumun hizasındaydı. Renkli bir kurdele ile renklendirmiştim çünkü zaten dışarıdan silik bir kız gibi göründüğüm için normalden farksız olan saçlarımı dikkat çekici yapmalıydım. Bilirsiniz işte, ergenlikten çıkmış olsanız da birkaç duyunuz hala yerinde oluyor.
Mavi ve yeşil karışımı gözlerim aslında hiç dikkat çekmiyordu. Belki de soğuk bakışlarım yüzündendi. Ama gülümsemeyi çoktan geride bırakmıştım. Renksiz hayatımın bir parçası olan soğuk bakışlar çektiklerimin, göründüğümün yanında hiçbir şeydi. Yeterince kıvrımla olan dudaklarımın ise iyi işlev gördüğünü söyleyemezdim.
Kendimin ne kadar dikkat çekici (!) olduğunu düşünürken saçlarımı havalandıran sıcak bir dokunuş ile ürperdim. Aslında tam olarak dokunuş sayılmazdı. Çünkü o anda kendimi tamamen farklı bir boyutta hissediyordum. Gözümün önünde somut anlamlı bir şey kalmamıştı. Sadece bir şey vardı. Eski ve mutlu günlerden hatırladığım o güzel, yumuşak nane tadı. İlk ve tek gerçek öpücüğümün son busesi.
Arkamı döndüğüm anda yüzümdeki şoku ifadeleyemezdim bile. Şaşkınlık, mutluluk, sevinç ve öfke. Aynı anda tüm duygular vücuduma kın etmeye başlamıştı. Sanki bir anda basınçtan patlayacakmışım gibi hissetmiştim. Zorlukla yutkundum ve karşımdaki meleğe baktım. Gerçi bir melek değil de iblis olsa bile melek gibi görünüyordu. Simsiyah kanatları olan, kırmızı gözlü, şeytan bir melek.
Tabi ki hikâyelerdeki gibi değil acıklı öyküm. Belki de hiçbir şey. Anlatılamayan bir büyü. Zorluklar, felaketler, curcuna. Hepsi aynı anda, keşmekeş bir zaman kavramı ve zor bir gülümseyiş aynı anda. Hiçbir şey anlamadınız değil mi? Sonuçta büyük bir zorluk. Büyük bir dünya. Alev alev yanan içim kalbime doğru yavaş yavaş inerken o muazzam tutku, ben de hiçbir şey anlamamıştım. Hem de hiçbir şey.
Onu gördüm.
Tam karşımda duruyordu. Bir elini salıncağın direğine diğer elini de saçlarında gezdiriyordu. Altın sarısı saçları güneşten farksızdı. Gözlerimi kamaştırıyordu. Benim sönmüş güneşim gibiydi. Her zaman olduğu gibi keskin bir gülümseyiş ile o zümrüt yeşili gözlerini benden ayırmaksızın elini bana uzatmıyordu. Aksine yüzünden boynuna kadar uzanan bir çizik, somurtmuş bir yüz ve gözlerini gözlerimden kaçıran yeterince masum gelen bakışlar.
Sanki sırtıma bıçak saplanmış gibi güç ve gülünç bir ses çıkardım. Ama kimse gülmedi. Ayağa kalkarak dengeme hâkim olmaya çalıştım. Her zamanki gibi başımı döndürüyordu. Ama bu sefer gerçek anlamda. Tam kalçamın üzerine, sert zemin üstüne düşerken güçlü kollarıyla bellimi tuttu. Eli bedenime değdiği anda hissettiğim duyguyu bir daha yaşamam imkânsızdı. Sanki önce aleve atılmış sonra da buz tutulmuş gibi hissetmiştim kendimi. Ve ilk defa gözlerimin içine baktı. Pişmanlık ve hüzün dolu gözleri ile. Yumuşacık, müzik gibi sesi içime işlerken zaman kavramını unutmuş bir biçimde kolları hala belimde iken durmayı istedim. O nane tadı yeniden almayı ve onun kollarından bir daha asla ayrılmamayı. Zavallı ben. Zorlukla gülümsedim ve ellerimi onun üstüne koyarak acı ve buruk bir sesle, “Demek geldin.” Dedim. Sesim yavaş ve fısıltı halinde çıkmıştı. Hiçbir şey demeden ellerini çekti. Bir anda gidecek sanmıştım ama şiddetle beni yeniden kavradı ve kendine doğru çekti. Dudakları tam benimkilere değecekken zorlukla yutkundum ve geri çekildim.
Neden?
Neden yaptığımı bilmiyordum. Hem de hiç. Onun kollarında benliğimi unutmak istemiyor muydum? Tekrar ona kavuşmak, tatlı nefesini kulağımda hissetmek istemiyor muydum? Ve bir anda neden geri çekildiğimi hatırladım. Bunu istemsiz yapmıştım ama bir sebebi vardı.
Sadece defterime baktım ve karaladım birkaç cümleye okudum.
Aşk ne kadar güzel olsa da zorluklara tutunmak için
Bir iblis, bir zorluk. Korku ve intikam.
Sebepsiz ayrılıklar.
Sadece büyük bir öpücük, büyük bir ihanet.
Sonsuza ve sonsuza kadar mutsuz yaşamak için…
Konu: Adrian Juvens 
Salı Ağus. 16, 2011 3:26 pm
